BeeBoy i druge priče
Stvaralački fantazmi Sadka Hadžihasanovića obojeni su dozom lirskog osećanja sveta, a ovaj primarni ton njegovog senzibiliteta i emotivna vitalnost omogućuju slikaru, savremenom nomadu iseljeničkog iskustva, da se sa (prividnom) lakoćom kreće po različitim kulturnim kontekstima, memorijskim kodovima i vremenskim zonama. Tako snaga medija i/ili istorije i umetnosti često u njegovim radovima tangiraju konflikte nevidljivog u zonama Istok Zapad ili de/konstruišu obrasce po kojima se sadašnjost razlikuje od prošlosti. Za formiranje Hadžihasanovićevog personalnog identiteta značajno je i odrastanje u multikulturalnoj Bosni, studije na likovnim akademijama u Sarajevu i Beogradu, a osamdesetih godina značajne su aktivnosti čuvene sarajevske umetničke grupe „Zvono”, čiji je bio član.
Svakom svojom novom izložbom slikar-hedonista, Sadko Hadžihasanović nastavlja da objavljuje sopstvenu fascinaciju ljudskom figurom negujući crtež kao zajednički imenitelj i mentalno uporište svojih kreativnih faza. Uritmovanim stvaralačkim hodom on je otvoren i ka recepciji drugih medija, pa je pored crteža i slikarstva, svoje novije projekte fokusirao ka animiranom filmu i grafikama rađenim u drevnoj tehnici suve igle. Slikarevo paradigmatsko geslo – danas je najbitnija stvar u umetnosti istina – utemeljeno je u odnegovanom i kontinuiranom procesu rada, tematizacijama sopstvenog životnog iskustva, ali i osvajanju ambijenta novog kontinenta uz razumevanje razlika između američkog i evropskog kulturnog modela. Autobiografski elementi iniciraju pastoralne situacije koje vraćaju Hadžihasanovića u nostalgični dijalog sa porodicom i detinjstvom u Bihaću, koji je u radu BeeBoy posvećen slikarevom ocu. Film BeeBoy* iz 2016. godine baziran je na istinitoj priči njegovog oca, 1939. godine malog dečaka, na čiju je glavu sleteo roj pčela, a spašen je dimom cigare koji je duvala njegova baka. Za ovu minijaturnu filmsku animaciju od 44 sekunde autor je nacrtao preko 300 crteža olovkom na pausu. Primenjen je lucidan koncept malih pomeranja i vidljivih razlika, a jednostavna, ekonomična likovna sredstva i lagani crtež rekonstruišu autentično svedočanstvo priče o dečaku i pčelama. Instalacija od 100 crteža rađenih za animirani film BeeBoy pojačava utisak ambijenta i produžava u pojedinačnim fluidnim frazama crtačkog tkiva dejstvo kadrova kratkog filma.
Svoju novu beogradsku postavku Sadko Hadžihasanović je koncipovao iz dva segmenta koji su idejno i vizuelno kompatibilni. Drugi deo izložbe su grafike u tehnici suve igle, nepretencioznih dimenzija, koji kao delovi putopisa ili intimnog dnevnika postaju autentična svedočanstva vidljiva u svakodnevnim situacijama. Pored poetičnosti, nota ilustrativnosti beleške i retorički karakter ljudske figure, koja u kompoziciji zauzima centralno mesto, važne su osobenosti ovog slikarskog rukopisa, pa i ovih grafika. Nastavljajući da tematizuje kadrove i situacije tipične za panonsku ravnicu, autor u formi sage strukturiše atmosferu opuštenog seoskog života za vreme dugih letnjih dana. Izbor tehnike suve igle najbliži je rukopisnoj ortografiji Hadžihasanovića jer se postiže sofisticirani grafički otisak, a karakteristična je i njena baršunasta linija. Grafički postupak je direktan, neposredan i ekonomičan, što je takođe blisko stvaralačkoj optici autora, pa zato njegove suve igle gotovo postižu spontanost poteza i lakoću krokija.
Relacija između crteža na papiru i grafičkog otiska predstavlja kreativni deo stvaralačke igre u kojoj mehaničke metode direktnog graviranja u metalnu ploču osvajaju sinergiju sopstvenog senzibilizovanog polja i iskrenog umetničkog rada.
„Ostao sam vjeran slikarskoj tradiciji medija kao što su ulje i akvarel koje uprkos vremenu nisu nestale, jer i dalje sadrže elemente koji uzbuđuju likovnu publiku u vremenu novih medija”, izjavio je Sadko Hadžihasanović u jednom intervjuu. Zaista nije lako danas odgovoriti koja su to sve obeležja prepoznatljive kulture savremenog doba sa simbolima globalnog sveta. Ali je zato filozofsko pitanje da li je važnije biti ili imati uvek otvoreno.
*prikazan je na nekoliko festivala
Ljiljana Ćinkul
Sadko Hadžihasanović je završio Akademiju likovnih umjetnosti u Sarajevu 1982, a postdiplomske studije slikarstva na Fakultetu likovnih umjetnosti u Beogradu 1984. Zatim je iz ratom zahvaćenog Srajeva otišao u Kanadu 1993. godine. Bio je član grupe Zvono u bivšoj Jugoslaviji između 1982. i 1992.
Od dolaska u Kanadu izlagao u preko 100 galerija, u javnim galerijama i centrima u Kanadi, a u Srbiji je imao samostalne izložbe u Beogradu u Galeriji Kulturnog centra Beograda 2004. i 2015, Grafičkom kolektivu 2005, Galeriji Remont 2006, Modernoj galeriji Vršac 2004, Savremenoj galeriji Zrenjanin 2016. Njegove slike se nalaze u kolekcijama Narodnog muzeja u Beogradu, Gradske galerije u Somboru, Galerije „Nadežda Petrović“ u Čačku, Umjetničke galerije Bosne i Hercegovine, Galerije portreta Tuzla, Moderne galerije u Pančevu, Gradske galerije Bihać… Dobitnik je nagrade Studija B za najbolju izložbu u 1990.
Njegovi radovi su bili izloženi na Bijenalu u Havani – stelitski projekat 2009, na Bijenalu Beyond Western u Bafalu, SAD, 2005, Internacionalnom bijenalu Values u Pančevu 2003, Ljetnoj izložbi u International Print Centre u Nujorku 2015. Sa grupom Zvono bio je dio izložbe Art Turning Left u galeriji Tate Liverpool 2015. godine.
Prošle godine je samostalno izlagao u Muzeju Ulrich, Vičita, Kanzas, SAD i Galeriji Bosne i Hercegovine u Sarajevu.
Nakon odlaska u Kanadu autora preokupiraju teme koje referišu na sredinu u kojoj je odrastao u bivšoj Jugoslaviji sa novim iskustvom života u Sjevernoj Americi. I dalje pokušava kroz slikarstvo, grafiku i, u poslednje vrijeme, animaciju, koristeći humor i ironiju, da da svoj politički i umjetnički komentar na savremeni život.
Njegov galerista u Torontu je Paul Petro.