“Sve je daleko, blizu je samo nutrina
Prepuna i tesna poput gnezda,
A s onim što u sebi krije
Neizreciva je kao dubina.“
R. M. Rilke
Nežne skulpture
Zaokupljeni problemom odnosa između onoga što se objektivno opaža i onoga što subjektivno može da se pojmi, stvarnost doživljavamo u području između unutrašnje realnosti i realnosti sveta koji je spoljašnji. Unutarnja stanja, mesta i prostori, kada su artikulisani u forme umetnosti, kao ogledalo stoje naspram, pa se tako stvaralac istih ogleda u samom sebi, potekao iz sebe, i sebi i drugima vidljiv. Otelovljenje tih unutarnjih stanja metafora je jednog fikcionalnog karaktera koji ima, kako Bergson kaže, isto individualno prisustvo kao i realna osoba. Upravo upliv u taj svet imaginarnog koji postoji kao realna mogućnost može biti značajniji i stvarniji i od stvarnosti, jer za ljudsko biće „bez upotrebe iluzije nema značenja u ideji odnosa sa jednim objektom, od strane drugih opaženim kao spoljašnji za to biće“. Shodno tome, i naziv ove izložbe, imenovanje skulptura i tematsko određenje upućuju na onaj nivo gde prostor može biti transformisan u energetsko polje (tela), ne samo u fizički realan entitet, problematizujući epistemologiju „teleprisutnosti“.
Skulpture koje prikazujem na izložbi predstavljaju serijsko istraživanje jedne ideje, forme i materijala i tek nakon određenog vremenskog perioda ponavljanje dovodi do inovacije. To su geometrizovani oblici razvijeni repeticijom, redukovane forme koje nisu figurativne, ali ipak prizivaju asocijaciju telesnog, bujnosti, čulnosti, intimnosti. Ovalne, oble ili okrugle – evociraju žensko telo, kao kućište, mesto ženskog, rezervoar energije, izvor i poreklo. One su reprezenti dualističkog odnosa nežnog i čvrstog, suptilnog i brutalnog, banalnosti materijalnog i rafiniranosti percepcije…; ideje rastezanja granica pojmljivosti viđenog, prizivanja metafizičkog tumačenja i doživljaja/stanja poniranja u dubine bića, odmah! I taj put meandrira od artificijelne forme čvrste materijalnosti do zjapeće praznine rupe, kao lica i naličja Jednog, da bi se „unutrašnja nužnost“ smirila u materijalizaciji.
Autor
JULIJANA PROTIĆ
1993. diplomirala je na FPU u Beogradu, na Katedri za vajarstvo.
1994. magistrirala je na Postdiplomskim interdisciplinarnim studijama na Univerzitetu umetnosti u Beogradu, na Grupi za digitalnu umetnost, sa tezom „Vajanje zvukom“.
1995. doktorirala je na Doktorskim umetničkim studijama Univerziteta umetnosti u Beogradu, na Grupi za digitalnu umetnost, sa tezom “Od A…Morfogeneza psihoakustične animacije oblika (animacija funkcionalnih modela simultanog generisanja oblika moduliranjem pokreta i zvuka)“.
Završila je edukaciju u oblasti psihodrame pri Regionalnoj asocijaciji za psihodramu i integrativnu primenu psihoterapije, u saradnji sa Srpskim psihodramskim društvom „Moreno“ i modul PDJA, uvodni deo – Integrativni pristup psihodrame i Jungovske analitičke psihologije.
Zaposlena je u statusu docenta na FPU u Beogradu. Živi u Beogradu.
Aktivno izlaže svoje umetničke radove od 1993. godine i broji trinaest samostalnih i preko sto grupnih izložbi, učešće na deset likovnih kolonija i vajarskih simpozijuma; studijski boravak 2012. u Cité Internationale des Arts u Parizu; dve značajne nagrade za vizuelno stvaralaštvo, nekoliko realizovanih trofeja itd. Učestvovala je na izradi velikog broja scenografija za potrebe filmske, pozorišne i tv produkcije, kao i u vizuelnom oblikovanju prezentacija raznih kompanija i muzeja.
Član je ULUS-a, Udruženja filmskih i televizijskih umetničkih saradnika Srbije, Srpske psihodramske asocijacije SPA MORENO, Regionalne asocijacije za psihodramu i integrativnu primenu psihoterapije RAIP i član teatarske trupe Playback Beograd.
Kontakt: julijana.protic@gmail.com
Izložba će biti otvorena do 22.2.2020. svakog dana od 10 do 20 sati, osim nedelje.